با وجود فيلم خانهی دوست کجاست؟ از همان ابتدا برای همگان آشکار شده است که کيارستمی با چه حساسيت ويژهای میتواند به تماشاگر اين امکان را بدهد تا خود را در نگاه پاک و بیگناه يک کودک جای دهد. فيلم سال ١٩٨٧ بهسادگی تأثيرگذار و احساسبرانگيز است، زيرا هيچ چيز لطيفتر از اين قهرمان کوچک نيست که برای کمک به دوستش، دل به سفری کوچک اما قهرمانانه میزند. اين فيلم ما را عميقا متأثر میکند، چون گويی برای نخستين بار مفهوم نوعدوستی را کشف میکنيم، آن هم در نابترين و خالصترين شکلش. فلم مسفافر سال ۱۹۷۲ بسيار کمزرقوبرقتر و خامتر، چه از نظر فنی و چه از نظر مضمونی. قاسم، پسر دهسالهی داستان، در واقع نقطهی مقابل پسرک فيلم خانهی دوست کجاست؟ است؛ فضيلت او نه نوعدوستی بلکه زيرکی است، و او نه قهرمان، بلکه قانونشکن است. در اينجا نيز داستان ساده است: قاسم، که در روستايی کوچک زندگی میکند، آرزو دارد بازی تيم ملی فوتبال را که در تهران برگزار میشود از نزديک تماشا کند، اما برای اين کار ابتدا بايد پول لازم برای سفرش را بهدست آورد. کيارستمی از خلال اين تصاوير کوتاه و اپيزوديک که يادآور آثار نئورئاليستی هستند، ما را با پسرکی شيطان و بیپروا روبهرو میکند که برای جمعآوری پول مورد نيازش از هيچ فريبی دريغ نمیکند و در اين کار مهارتی شگفتانگيز دارد. با اين حال، با وجود همهی اين رفتارهای نادرست، سخت است که از قاسم بيزار شويم. و البته نبوغ خودِ کيارستمی — در همين نکته نهفته است: در توانايی ديدن —قدرت شگفتانگيز مسافر پاکی، حتی در چهرهی کودکی خشن و خودخواه که در نهايت تنها رؤيايی ساده را دنبال میکند و میخواهد به آن برسد.