ماجرا از يک رويداد واقعی آغاز میشود: مرد جوانی به نام حسين سبزيان به خانوادهای مرفه دروغ میگويد و خود را به عنوان کارگردان مشهور ايرانی، محسن مخملباف، معرفی میکند. او با ، به صحنه آوردن نوعی نمايش فريبکارانه، اعتماد پدر خانواده و تحسين فرزندانش را جلب میکند؛ فرزندانی که در نقش بازيگر، به او کمک میکنند تا فيلمِ ظاهراً جديدش را که قرار است در خانهی خودشان فيلمبرداری شود، بسازد. کيارستمی در پشت دوربين، مرز ميان واقعيت و خيال را درمینوردد و حقيقت را از خلال دروغ و دروغ را از خلال حقيقت روايت میکند. فيلم کلوزآپ داستان حسين را بازآفرينی میکند و ميان لحظات مستندگونه – مانند صحنهی دادگاه او – و بخشهای داستانی در نوسان است؛ بخشهايی که در آن، سينما با حضور همان اشخاص واقعیِ ماجرا، رخدادهای گذشته را دوباره بازسازی میکند. از اين رو، کلوزآپ فيلمی است سرشار از نکات زيبايیشناسانه، هنری و سينمايی برای تأمل و انديشه؛ اثری که ميان هنر و واقعيت گفتوگويی عميق برقرار میسازد و بيننده را به ياد برداشت کهن ارسطو از هنر بهمثابهی نوعی درمان میاندازد. سرگذشت حسين نمونهای نمادين، بلکه کهنالگويی است از فرايند پالايش ممکن میشود. « ميمسيس » يا « تقليد » روحی (کاتارسيس) که تنها از طريق کيارستمی داستان مردی رنجديده و درونگرا را به تصوير میکشد که از فرط عشق به سينما، کليدهای زندگی و هويت خود را به آن میسپارد؛ تلاشی نوميدانه برای اثبات خويش در برابر جامعه و خانوادهاش عشقی که به بیاخلاقی و فريب میانجامد، اما به شکلی پارادوکسيکال، رنگی از معصوميت نيز دارد.
ماجرا از يک رويداد واقعی آغاز میشود: مرد جوانی به نام حسين سبزيان به خانوادهای مرفه دروغ میگويد و خود را به عنوان کارگردان مشهور ايرانی، محسن مخملباف، معرفی میکند. او با ، به صحنه آوردن نوعی نمايش فريبکارانه، اعتماد پدر خانواده و تحسين فرزندانش را جلب میکند؛ فرزندانی که در نقش بازيگر، به او کمک میکنند تا فيلمِ ظاهراً جديدش را که قرار است در خانهی خودشان فيلمبرداری شود، بسازد. کيارستمی در پشت دوربين، مرز ميان واقعيت و خيال را درمینوردد و حقيقت را از خلال دروغ و دروغ را از خلال حقيقت روايت میکند. فيلم کلوزآپ داستان حسين را بازآفرينی میکند و ميان لحظات مستندگونه – مانند صحنهی دادگاه او – و بخشهای داستانی در نوسان است؛ بخشهايی که در آن، سينما با حضور همان اشخاص واقعیِ ماجرا، رخدادهای گذشته را دوباره بازسازی میکند. از اين رو، کلوزآپ فيلمی است سرشار از نکات زيبايیشناسانه، هنری و سينمايی برای تأمل و انديشه؛ اثری که ميان هنر و واقعيت گفتوگويی عميق برقرار میسازد و بيننده را به ياد برداشت کهن ارسطو از هنر بهمثابهی نوعی درمان میاندازد. سرگذشت حسين نمونهای نمادين، بلکه کهنالگويی است از فرايند پالايش ممکن میشود. « ميمسيس » يا « تقليد » روحی (کاتارسيس) که تنها از طريق کيارستمی داستان مردی رنجديده و درونگرا را به تصوير میکشد که از فرط عشق به سينما، کليدهای زندگی و هويت خود را به آن میسپارد؛ تلاشی نوميدانه برای اثبات خويش در برابر جامعه و خانوادهاش عشقی که به بیاخلاقی و فريب میانجامد، اما به شکلی پارادوکسيکال، رنگی از معصوميت نيز دارد.
ماجرا از يک رويداد واقعی آغاز میشود: مرد جوانی به نام حسين سبزيان به خانوادهای مرفه دروغ میگويد و خود را به عنوان کارگردان مشهور ايرانی، محسن مخملباف، معرفی میکند. او با ، به صحنه آوردن نوعی نمايش فريبکارانه، اعتماد پدر خانواده و تحسين فرزندانش را جلب میکند؛ فرزندانی که در نقش بازيگر، به او کمک میکنند تا فيلمِ ظاهراً جديدش را که قرار است در خانهی خودشان فيلمبرداری شود، بسازد. کيارستمی در پشت دوربين، مرز ميان واقعيت و خيال را درمینوردد و حقيقت را از خلال دروغ و دروغ را از خلال حقيقت روايت میکند. فيلم کلوزآپ داستان حسين را بازآفرينی میکند و ميان لحظات مستندگونه – مانند صحنهی دادگاه او – و بخشهای داستانی در نوسان است؛ بخشهايی که در آن، سينما با حضور همان اشخاص واقعیِ ماجرا، رخدادهای گذشته را دوباره بازسازی میکند. از اين رو، کلوزآپ فيلمی است سرشار از نکات زيبايیشناسانه، هنری و سينمايی برای تأمل و انديشه؛ اثری که ميان هنر و واقعيت گفتوگويی عميق برقرار میسازد و بيننده را به ياد برداشت کهن ارسطو از هنر بهمثابهی نوعی درمان میاندازد. سرگذشت حسين نمونهای نمادين، بلکه کهنالگويی است از فرايند پالايش ممکن میشود. « ميمسيس » يا « تقليد » روحی (کاتارسيس) که تنها از طريق کيارستمی داستان مردی رنجديده و درونگرا را به تصوير میکشد که از فرط عشق به سينما، کليدهای زندگی و هويت خود را به آن میسپارد؛ تلاشی نوميدانه برای اثبات خويش در برابر جامعه و خانوادهاش عشقی که به بیاخلاقی و فريب میانجامد، اما به شکلی پارادوکسيکال، رنگی از معصوميت نيز دارد.
CLOSE UP 1990
۱۹۹۴ نمای نزدیک
مرا اسکرول کن
مرا اسکرول کن